استفاده توأم از omp۳۱ نوترکیب و dna-واکسن pvax-omp۳۱ جهت محافظت ایمونولوژیک علیه بروسلا ملی تنسیس در مدل تجربی موش balb/c

زمینه و اهداف: بروسلوزیس یک بیماری مشترک بین انسان و حیوان می باشد و ارزیابی آنتی ژن های مختلف آن ازنظر پاسخ های ایمونولوژیکی و بررسی استراتژی های مختلف ایمن سازی در طراحی واکسن های مؤثر نقشی اساسی دارند. در این تحقیق هدف ما ارزیابی ایمونولوژیکی وکتور یوکاریوتی pvax1 حامل ژن پروتئین غشای خارجی 31 کیلو دالتونی (omp31) بروسلا ملی تنسیس بود. مواد و روش کار: در این مطالعه که در سال 1392 به انجام رسید  توالی ژن omp31 بروسلا ملی تنسیس در پلاسمید pvax1 بین جایگاه های bamhi و xhoi کلون شد. از این پلاسمید برای ایمن سازی موش های ماده 6-8 هفته ای balb/c (تهیه شده از بخش حیوانات ازمایشگاهی انستیتو پاستور ایران )به صورت تزریق داخل ماهیچه ای 100 میکروگرم استفاده شد. تزریق یادآور به دو شکل پلاسمیدی یا پروتئینی در گروه های جداگانه انجام گرفت. پس از ایمن سازی سنجش سطح ifn-γ، il-4 و il-12، ایمونوگلوبولین g تام سرمی و igg1 و igg2a نسبت به پروتئین نوترکیب omp31 انجام شد. درنهایت پاسخ ایمنی حفاظت کننده  به دنبال مواجه سازی با بروسلا ملی تنسیس 16m مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: dna-واکسن حامل omp31 به همراه یادآور پروتئینی omp31، میزان بیشتری از ifn-γ، il-12 و igg2a را نسبت به گروه های دریافت کننده dna-واکسن یا پروتئین نوترکیب تنها تحریک کرده بود. نتایج چالش با سویه بیماری زا نیز حاکی ایمنی حفاظت بخش بیشتر در گروه دریافت کننده dna-واکسن و پروتئین بود. نتیجه گیری: بررسی سطح سایتوکین ها حاکی از مقدار بالاتر ifn-γ، il-12 در موش هایی بود که با رژیم dna-واکسن و پروتئین نوترکیب ایمن شده بودند. میزان بالاتر igg2a سرمی در گروه یادشده به موازات پاسخ سایتوکینی نشانگر شکل گیری ایمنی سلولی در گروه ذکرشده است که پاسخ ایمنی حفاظت بخش در مقابل سویه بیماری زای آن را تأیید می نماید.